„Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest, nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi.” (Jan Paweł II)
24. lutego to dzień, który przejdzie do historii jako ten, który nigdy miał się nie wydarzyć, nie miał prawa zaistnieć w cywilizowanym świecie XXI wieku. Poza kwestiami militarnymi, politycznymi, historycznymi, ekonomicznymi, atak Rosji na Ukrainę jest również postrzegany jako największy kryzys uchodźczy, który spowodował również liczne konsekwencje dla Polski oraz Polaków.
Wielu z nas od pierwszego dnia wojny spontanicznie zaangażowało się w akcje pomocy, od razu zaczęliśmy przyjmować pod swój dach naszych sąsiadów zza wschodniej granicy. Odruch serca i chęć niesienia pomocy za wszelką cenę uruchomiły niesamowite pokłady empatii, wzniosłych uczuć i spowodowały, że rzuciliśmy się w wir ciężkiej i wyczerpującej pracy, jaką jest pomaganie.
To piękne, ale również odpowiedzialne i niezwykle trudne zadanie.
Często pomagając innym, zapominamy o sobie, co na dłuższą metę uniemożliwia długofalową i zrównoważoną pomoc. Kryzysy i wypalenie ujawniają się wtedy bardzo szybko. Wyczerpanie, lęk, frustracja, niemoc, zniechęcenie oraz wiele innych stanów i emocji na pewnym etapie pojawia się u większości osób niosących pomoc innym.
Wojna niesie ze sobą najbardziej intensywne i najtrudniejsze emocje. Przyjęcie osób straumatyzowanych pod swój dach oznacza zarówno wdzięczność i szereg dobrych emocji ze strony uchodźców, ale również zmierzenie się gospodarza z ich strachem, lękiem, poczuciem bezradności, chorobami, tęsknotą, brakiem poczucia bezpieczeństwa, pozostawieniem przez te osoby rodzin i przyjaciół w kraju, w którym trwa wojna.
Obecnie inicjowane są liczne inicjatywy pomocowe dla uchodźców, powstają centra pomocy materialnej oraz kolejne formy pomocy psychologicznej, skierowanej do tych osób. Zapomina się jednak o drugiej stronie – osobach zaangażowanych w udzielanie pomocy, szczególnie tych rodzinach, które przyjęły do swych domów osoby, które uciekły przed wojną do naszego kraju.
Aby pomagać innym, należy także umieć i chcieć pomóc sobie. Z tego powodu Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny Nr 1 postanowił zapełnić tę lukę, proponując wsparcie psychologiczne i psychiczne właśnie tym, którzy pomagają innym.
Jeśli:
- w Twoim domu mieszkają obecnie uchodźcy i z czasem przeżywasz zniechęcenie, apatię, odczuwasz brak sił czyli tak zwane „wypalenie” tą sytuacją,
- niepokoisz się zachowaniem Twoich dzieci lub innych bliskich osób, które być może nie radzą sobie z ciągłą obecnością obcych osób w domu,
- nie wiesz w jaki sposób rozmawiać z osobami, które gościsz w domu, o traumie wojny, stracie, śmierci bliskich osób,
- nie potrafisz poradzić sobie z ich trudnymi zachowaniami, nadmiernie emocjonalnymi reakcjami, agresją lub przeciwnie – rezygnacją lub wycofaniem,
- pomagasz w inny sposób, ale czujesz, że dłużej nie dasz rady lub obawiasz się, że odbywa się to zbyt dużym kosztem dla Twojej rodziny lub pracy,
- potrzebujesz rozmowy z profesjonalistą w związku z Twoim własnym strachem przed wojną,
zapraszamy, skorzystaj z naszego telefonu wsparcia i umów się na telekonsultację!
Pomóż sobie, by móc pomagać innym!
Zapisy na teleporady odbywają się telefonicznie od poniedziałku do piątku
w godz. 8.00 -10.00: rejestracja nr tel. 81 7438382.
Teleporady (w języku polskim) udzielane są od poniedziałku do piątku
w godz. 12.00 - 15.00.
Porad udzielają specjaliści z I Kliniki Psychiatrii, Psychoterapii i Wczesnej Interwencji
oraz
II Kliniki Psychiatrii i Rehabilitacji Psychiatrycznej
SPSK Nr 1 w Lublinie.
